Alweer 2 maanden in Canada

Lieve allemaal,

Vandaag de dag zit ik alweer twee maanden hier in Canada. Tot nu vermaak ik mij uitstekend!! Ik heb de tijd van mijn leven hier, ondanks dat ik toch een een paar moeilijke momenten heb gehad. Ik zal kort proberen te beschrijven wat ik de laatste maand hier allemaal heb beleefd.

Op dinsdag 4 oktober heb ik onze Nederlandse traditie hier in Canada voortgezet: Dierendag. Dit kennen ze hier niet in Canada, dus was het aan mij om dit te introduceren :). De dag voor dierendag ben ik samen met de kinderen op pad gegaan om twee leuke speeltjes voor Boots te kopen. De kinderen vonden het helemaal geweldig! ’s Ochtends vroeg hebben wij Boots verrast met de speeltjes. En wat was hij blij!! Erg leuk om te zien hoe lief de kinderen met de kat omgaan. De hele dag hebben we Boots extra verwend, want ja dat hoort toch echt bij dierendag.

Ik heb inmiddels een Canadese bankrekening geopend. Ik heb gekozen voor TD Canada. Cindy (de zus van Shawn) heeft bij deze bank gewerkt en zij heeft mij deze bank aanbevolen. Ook was ik van plan om een Canadese Sim kaart te kopen en dus een Canadees telefoonnummer te nemen, maar hier ben ik vanaf gestapt. Het goedkoopste komt uit op zo’n 30 tot 40 Canadese Dollar per maand! Omgerekend zo’n €22,- tot €28,- per maand. Dit vind ik een beetje teveel van het goede. Op de meeste plaatsen kan ik gebruik maken van Wifi, dus vind ik het een beetje zonde van mijn geld. Blijf toch een echte Nederlander hé. Liefst alles zo goedkoop mogelijk ;) Dus voor nu houd ik gewoon mijn Nederlandse telefoonnummer. Ook ben ik nu officieel lid van de Milton Masters Aquatic Club. Ik train twee keer in de week. Op dinsdag 1,5 uur en op donderdag 1 uur. En beide keren in een ander zwembad. Wat een luxe hé?! En ik ben vorige week begonnen met mijn vrijwilligerswerk bij the Salvation Army (het Canadese Leger des Heils). Tot nu toe ga ik één keer in de week hierna toe, op de woensdag. Ik werk bij de voedselbank. Al het eten dat wij binnen krijgen, kijken we eerst na op datum en daarna sorteren we alles in kratten. Gisteren kregen we alle producten binnen wat de scholen hadden opgehaald voor de Food Drive (kinderen namen producten van huis mee naar school). In mijn hele leven heb ik nog nooit zoveel blikken bij elkaar gezien. Het was hard werken, maar het voelt goed om iets voor mensen te kunnen doen die het minder goed hebben dan dat ik het heb.

Cassie heeft een wedstrijd van Cross Country op school gehad. Hier ben ik natuurlijk naartoe gegaan om haar aan te moedigen. Ik heb een bord voor haar gemaakt om haar aan te moedigen. Ik denk dat het echt geholpen heeft, want uiteindelijk is ze als 4e geëindigd van haar groep. Ik was super trots op haar!

Ook heb ik mijn allereerste Thanksgiving gevierd. Zaterdagmiddag 8 oktober zijn wij (het gezin en ik) vertrokken naar Six Mile Lake in Port Severn om daar te kamperen met een stel vrienden van het gezin. Met een auto vol mensen, kleding en eten en een popup trailer achter de auto, bijna drie uur lang in de auto. Wat een onderneming! En wat een ervaring zo’n weekend kamperen met een heel stel mensen! Allemaal nieuwe gezichten en nieuwe namen om te onthouden. Maar wat een gezelligheid samen (en kou haha). En wat heb ik veel leuke dingen meegemaakt dit weekend. Van mijn allereerste s’more eten bij het kampvuur, honkballen met de kinderen en een aantal volwassenen tot aan een honkbalwedstrijd van de Toronto Blue Jays in de buitenlucht kijken met zo’n 20 á 25 mensen (en ja, ze hadden die wedstrijd gewonnen!). En niet te vergeten het Thanksgiving diner. Wat een gezelligheid met zoveel mensen aan drie grote picknicktafels buiten eten. Elk gezin had wel iets gemaakt. Er was eten in overvloed. Ik heb heerlijk gegeten en veel nieuwe dingen gegeten.

Ik maak hier veel dingen voor de eerste keer mee. Zo ook Halloween. Op dinsdag 25 oktober samen met Claire en Cassie begonnen met het versieren van het huis. Super leuk om dit samen met hun te doen. Op zaterdag 29 oktober was dan echt het begin van het Halloween weekend. ’s Ochtends ben ik met Shawn, Cole en Cassie naar Downtown Milton gereden om daar te “trick or treaten” bij de winkels. Daar aangekomen bleek het voor de kleine kinderen te zijn. Maar wat heb ik genoten van al die verklede kleine kindertjes. Super schattig! Ik heb enorm genoten. Daarna zijn we naar de Milton Mall gereden omdat daar ook wat Halloween activiteiten waren georganiseerd (je eigen Halloween tas te vullen met snoep en Halloween spulletjes, pompoen uithollen, schminken). Daarna naar huis gereden om Claire en Sonia op te halen en samen zijn we naar Acton gereden. Hier hebben we Sonia’s moeder Mary opgehaald. Met z’n allen zijn we naar het centrum van Acton gegaan omdat de kinderen daar mochten “trick or treaten”. Cole en Cassie waren verkleed als Pikachu en Claire was verkleed als heks. Wat waren de kinderen aan het genieten. En wat genoot ik er van dat de kinderen zo genoten en wat een mooie belevenis om mee te mogen maken. Nadat we hebben geluncht bij Mary’s huis, zijn we naar het spookhuis in Milton gegaan. Samen met Sonia, Cole en Cassie ben ik de uitdaging aangegaan. Ik denk dat ik het spannender vond dan de kinderen haha. Ik ben niet zo’n held met dit soort dingen. Een hele overwinning voor mijzelf! ’s Avonds na het avond eten hebben we de pompoenen uitgehold en hebben de kinderen er echte kunstwerken van gemaakt. Cassie heeft een Pikachu gemaakt, Cole een Gangar (een andere Pokémon) en Claire een traditionele met een roze kleur :) Maandag 31 oktober was het dan echt Halloween. Wat keken de kinderen hierna uit! Ik heb de kinderen nog nooit zo enthousiast gezien. Cole was zelfs al om 05.45 uur wakker! Hij had er zoveel zin in! Ze mochten verkleed naar school. Cole ging als Pikachu, Cassie als een hippie en Claire als een heks. Op school was ook een parade met alle verklede kinderen. Hier ben ik natuurlijk naar toe geweest. Zo leuk om alle kinderen verkleed te zien. Van een dinosaurus tot aan een kerstboom. En dan ’s avonds trick or treating hier in de buurt. Het hele huis was gevuld met mensen. Shawn’s broer was er met zijn vrouw en hun drie kinderen, Cindy (zus van Shawn) en Mary (moeder van Sonia) waren er. Ontzettend gezellig. Cole en Cassie verkleed als Pikachu, Claire als aapje en ik als heks. En wat een belevenis zeg! En wat een snoep hebben ze verzameld deze avond. Niet normaal hoeveel! Ieders een plastic tas vol snoep. Een weekend om nooit meer te vergeten!

Ook heb ik al wat vriendinnen hier gemaakt. Zo ben ik samen met Erin (uit Schotland) naar Toronto geweest. Eerst hebben we gebruncht bij “Le Petit Déjeuner” en daarna heeft zij mij een deel van Toronto laten zien. Zo zijn wij door Church Street gelopen (een straat met allerlei kerken), hebben we Graffiti Alley gezien (een steeg met allerlei graffiti), zijn we naar de St. Lawrence Market (dit is een markt met allerlei producten en voedingsmiddelen uit verschillende landen) en Kensington Market geweest, we zijn naar Nathan Phillips Square (dit is het plein met de welbekende TORONTO letters) geweest en zijn we door China Town gelopen. Het was echt alsof ik in China was. Super dag gehad! Met Natalia (uit Argentinië) heb ik geluncht in Oakville. Met Natalia en Anja (uit Slovenië) ben ik naar Toronto gegaan om daar andere au pairs te ontmoeten. Met z’n allen (9 au pairs in totaal) hebben we geluncht bij het Hard Rock Café. Hier heb ik 2 nieuwe vriendinnen ontmoet: Evelina (uit Zweden) en Camille (uit Frankrijk). De andere 4 au pairs kwamen ook uit Frankrijk, maar deze spraken onderling alleen maar Frans met elkaar en hun Engels was niet echt goed. De klik met hun was er dan ook niet echt. Maar met de anderen heb ik een erg gezellige dag gehad.

Na al deze leuke belevenissen, helaas ook wat mindere berichten. Op maandag 17 oktober is mijn oom Bertus overleden. Hij was al een tijdje ziek, maar het ging langzaamaan steeds iets beter. Dus kwam dit nieuws best onverwachts. Dit nieuws hakte er bij mij goed in. Gelukkig heb ik met mama kunnen bellen en heeft zij mij goed uit kunnen leggen wat er precies is gebeurd. Van oom Bertus en tante Janet heb ik, voordat ik vertrok naar Canada, een ketting gekregen met een beschermengeltje eraan. Deze heb ik tot nu elke dag nog gedragen, maar nu draag ik hem met een extra gedachte. Het was best een zware week. Vooral omdat ik niet bij mama kon zijn om haar te ondersteunen. Daarom heb ik een bos bloemen bij haar laten bezorgen om haar te laten weten dat ik, ondanks dat ik ver weg ben, aan haar denk. Nadat ik bijgekomen was van dit verdriet, kwam het volgende slechte nieuws. Op donderdag 27 oktober is Jessie (de hond van mijn zus) overleden. Dit nieuws sloeg in als een bom. Jessie was ’s ochtends al niet erg fit, dus Linda zou na haar werk samen met mama naar de dierenarts gaan. Dit hebben ze ook gedaan. Maar helaas is Jessie onderweg naar de dierenarts, vredig in mama’s armen ingeslapen. Achteraf gezien had Jessie een tumor bij haar milt en deze is gaan bloeden. Gelukkig heeft ze geen pijn gehad. En ook al waren ze eerder met Jessie naar de dierenarts gegaan, er was vrij weinig aan te doen. Ondanks dat ik weet dat ze een super goed leven heeft gehad, doet het mij veel verdriet. Dus ondanks alle mooie momenten, ook moeilijke momenten hier. Op zulke momenten mis ik iedereen extra veel, maar ik weet ook dat ik hier ben om mijn droom te verwezenlijken en dat ik hier de tijd van mijn leven zal hebben. Maar desondanks wordt het gemis op zulke momenten niet minder..

Omdat ik niet af wil sluiten met dit verdrietige nieuws, kan ik jullie vertellen dat ik een leuk weekend in het verschiet heb. Morgenavond ga ik samen met Tiana (au pair van hiernaast) en een vriendin van Tiana naar het Royal Ontario Museum in Toronto om daar te genieten van live country muziek. En natuurlijk wil ik daar helemaal in stijl naartoe gaan, dus ik ga morgen op pad voor een geblokte blouse en wellicht doe ik mijn Canadese cowboyhoed wel op die ik heb gekregen van Sonia bij mijn aankomst in Toronto. En zaterdag ga ik samen met drie andere au pairs (onder andere Evelina die ik al eerder heb ontmoet) naar Toronto. We gaan naar de Graffiti Alley en ’s avonds met z’n allen uit eten. En zondag ga ik samen met het gezin naar de kerk, om daar een plechtigheid bij te wonen ter ere van Remembrance Day. Remembrance Day wordt hier gehouden op vrijdag 11 november. Om 11.00 uur ’s ochtends is iedereen twee minuten stil (net als wij op 4 mei) om alle slachtoffers van de oorlog te herdenken. Een weekend om naar uit te kijken (al is het laatste wel wat minder leuk natuurlijk, maar wel speciaal om mee te mogen maken).

Mijn verhaal is weer niet echt kort geworden, maar ik wil jullie het liefst allemaal zoveel mogelijk vertellen over al mijn belevenissen hier.
Al met al kan ik zeggen dat ik al aardig op weg ben om mijn eigen wereldje wat te vergroten hier. Ik ben erg blij dat ik nieuwe mensen heb leren kennen waar ik in de weekenden (wanneer ik niet wat met de familie onderneem) leuke dingen mee kan doen. Het voelt goed om ook mijn eigen dingen te kunnen en mogen doen.

Tot snel!

Dikke kus en knuffel,
Marieke